Τι αξίζει να Χάσεις?

.....Τελικά όταν κοιμάμαι και όταν ξυπνάω έχω εκρήξεις αποριών..Και καλώ τον εκάστοτε αναγνώστη να εναποθέσει την άποψή του..!ΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΤΕΛΙΚΑ;Να χάσεις το χρόνο σου?την αξιοπρέπεια σου? τον εαυτό σου? το μυαλό σου? τη θέλησή σου? Συμπληρωματικά, όλα τα παραπάνω αξίζουν να τα χάσεις για ένα όνειρο?Για μια ουτοπία?Να παλέψεις ή να καταστρώσεις σχέδιο??Βοήθεια..Κινώ χείρα και η Αθηνά άφαντη!

Μια ήρεμη μαύρη γάτα

Σήμερα άνοιξα τα μάτια μου από νωρίς...Κοιτάω το ρολόι 8:00...Να σημειώσω πως είμαι άνεργη και ειλικρινά το τόσο πρωινό ξύπνημα είναι ανώφελο..Χουζούρεψα, έφτιαξα ελληνικό καφέ διπλό σκέτο και διάβασα ότι μου κινεί το ενδιαφέρον στον ιστοχώρο..!







Υποχρεώσεις στην πόλη που ομολογουμένως ήταν πολύ ήσυχη σήμερα...Ούτε πολλές φωνές, ούτε πολλά αυτοκίνητα..Νόμιζα πως βρισκόμουν σε άλλη διάσταση...Πόσο χαίρομαι που ζω στην επαρχία δεν λέγεται έστω και αν αυτή η ησυχία στην πόλη είναι σπάνια αλλά όχι ακατόρθωτη!..Έκανα τις δουλειές μου, περπατούσα όσο πιο αργά μπορούσα..μέχρι που ένα φτύσιμο στον κόρφο μιας κυρίας με ξύπνησε..Φτου!!Φτου!!Φτου!!!Πρωί-πρωι κωλόγατο..Παραξενεύτηκα..!Κοιτάζω προς το μέρος που έπεσε η ματιά της κλεφτά και τι να δω?

Μια γατούλα...Μαύρη!Πω πω ζημιά!!Μα τι άνθρωποι είμαστε;; όλα τα αναλύουμε μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μας..Έχουμε πάψει προ πολλού να κοιτάμε με την ψυχή μας..Ξορκίζουμε το κακό γιατί στο μάτι μας είναι παράξενο...Και σκέφτομαι: Μήπως τελικά το κακό είναι εξαρχής μέσα μας και απλά το αποδίδουμε στο διαφορετικό που βλέπουμε...και ξαναγυρνώ σε αυτό που έλεγα.. βλέπουμε μέχρι εκεί που φτάνει η δυνατότητα όρασης και όχι ανάλυσης, κατανόησης...




Χαζέψαμε με την πάροδο των χρόνων?Αφεθήκαμε σε αυτά που κάθε παράλυτο και άνευρο πολιτικό, πολιτισμικό, κοινωνικό και θρησκευτικό σύστημα μας πάσαρε και μας τάισε με το ζόρι και με αφθονία??

Δεν ξέρω...Προς το παρόν νιώθω σαν το μαύρο γατί...Παράξενο μεν, αλλά με ψυχή..Αηδιάζω με κάθετί που δεν έχει ουσία, αποστρέφομαι την αδυναμία του πλήθους να ερμηνεύσει το διαφορετικό, να δώσει απαντήσεις στις προκαταλήψεις, να σέβεται τα έμψυχα και άψυχα όντα που μας περιβάλλουν..Θα αδιαφορήσω λοιπόν και θα γουργουρήσω σε αυτόν τον άνθρωπο που θα με καταλάβει, θα με αγγίξει με την ψυχή του και θα κουνήσω θυληκά την ουρά μου στα πόδια του...(και όχι δεν είναι υπονοούμενο)...Καλημέρες!!! :D

Ρε συ....

Πάντα έτσι ξεκινάω τις προτάσεις μου με μια προτροπή νωχελική...Τι σου κάνει ένα "Ρε συ..". Πόσες συζητήσεις, λύσεις και παρεξηγήσεις έχω ξεκινήσει με δύο συλλαβές...Πόσα πράγματα γυρνούν στο μυαλό μου και λέω ένα "Ρε συ"..Κατά γενική ομολογία είναι αναιδέστατο να μιλάς έτσι, όμως παρόλα αυτά ξέρω καλά ότι ευγένεια είναι ο καλοπροαίρετος τρόπος σου και όχι ο τρόπος που σου υποδεικνύουν οι άλλοι..Ρε συ να είσαι γλυκός-ιά, ρε συ να αγαπάς, ρε συ να κάνεις λάθη, ρε συ να σέβεσαι, ρε συ μην είσαι μαλάκας...Να προβληματίζεσαι ακόμα και αν η αφετηρία σου είναι ένα αναιδέστατο και απλό "Ρε συ.."..Φεύγω να πάρω τη βαλεριάνα μου και να χαλαρώσω..Είμαι χαλαρή αλλά θέλω να βουλιάξω να χαθώ στο κορμί μου..!Σε φιλώ άγνωστε-η αναγνώστη-στρια ..ελπίζω να σου έδωσα λίγη τροφή για το νου..δίπλα έχω και τροφή για το αυτί..Καλή όρεξη!

Sivert Hoyem & The Volunteers - Ladyfriend

Έχω μήνες να γράψω..Γράφω συνήθως όταν δεν είμαι καλά..και σήμερα κάτι τρέχει...κυριώς μέσα μου..Πως είναι να ερωτευεσαι με την πρώτη ματιά δεν το είχα νιώσει ποτε..και όμως είναι αλήθεια..Τι και αν είμαι με κάποιον άλλον..Τι και αν δεν σε ξαναδώ ποτέ..Η φλόγα μέσα μου θα είναι εκεί , θα περιμένει καρτερικά έτοιμη να τα κάψει όλα..ΟΛΑ όμως..Δεν το περίμενα να γινόμουν τόσο ρομαντική..Εσύ με έκανες..Χθές για πρώτη φορά γυρισα τη δική μας "ταινία" ...Εμείς πρωταγωνιστές και όλοι γύρω μας κομπάρσοι..Κανένας δεν υπήρχε..μόνο εγώ, εσύ τα μάτια μας και το πρώτο μας φιλί..και η Nina Simone να μας ρίχνει τα ξόρκια της...Από που ήρθες και βρήκες την καρδιά μου στόχο δεν σε καταλαβα..Σαν τον κλεφτη....όταν χωριστηκαν οι δρόμοι μας, όταν δώσαμε το τελευταιο φιλί της βραδυας...Σε ένα παλιόδρομο άδειο, με τζάμια θολά έκλεισες την πόρτα και με πήρες μαζι σου..Τα πήρες όλα μαζί σου..Σού είχα πει εμείς οι δυο βρεθήκαμε κάποτε, κάπου αλλού, σε μια άλλη ζωή..Μου είσαι οικείος,  αυτά τα χείλη τα έχω ξαναφιλήσει, σε αυτήν την αγκαλιά έχω υπαρξει πάλι να τρέμω..Δεν ήταν από άγχος στο είπα...Ηταν ένα ρευμα που με διαπέρασε όταν με αγκάλιασες...Άραγε να ήταν η τελευταία φορά....?Σίγουρα δεν ήταν η πρώτη...και οι πιο ακατάλληλες στιγμές γεννούν τα πιο δυνατά συναισθήματα...Σέρνω το χορό, μην με κοιτάς έλα μαζί μου...Νιώθω την καρδιά μου έτοιμη να φύγει από το στήθος μου...